اگر هدف ما از رقابت، مقایسه کردن افراد با یکدیگر باشد مطمئنا چنین رویکردی نه تنها موجب پرورش انگیزه در نوجوان نمی شود بلکه باعث می شود او دچار تضعیف روحیه شده و برای ادامه مسیر، انگیزه و امید خود را از دست بدهد. اما اگر رقابت به معنای تلاش بیشتر برای رسیدن به نتیجه ای بهتر باشد می تواند منجر به قرار گرفتن نوجوان در مسیر درست شود.
در چنین رقابتی فرد -بدون در نظر گرفتن رتبه اش- هر روز تلاش می کند تا موفقیت بیشتری کسب کرده و در جایگاه بهتری نسبت به قبل قرار گیرد. به این ترتیب هر روز تلاش می کند تا مهارت و استعداد جدیدی را در خود کشف کند و با تلاش مضاعف به نتیجه ای که در فکر دارد دست یابد.
پس به طور کلی در رقابت سالم، فردیت دانش آموز مورد توجه قرار می گیرد و ملاک سنجش و ارزیابی او توانایی و ظرفیت های شخصی و همچنین گذشته تحصیلی اش خواهد بود.
یکی از اشتباهات افراد پیرامون نوجوان (به خصوص والدین) مقایسه کردن او با اشخاص دیگری از اقوام، دوستان و نزدیکان است. همه ما بارها این جملات را شنیده ایم : “دختر داییت کامل انگلیسی صحبت می کنه اما تو حتی نمی تونی توی این درس نمره قبولی بگیری!” یا ” از علی یاد بگیر همه نمره هاش بیسته” یا مثلا ” تو مگه از فلانی کمتری که شاگرد اول مدرسه شده”… چنین مقایسه هایی این تعریف را در ذهن نوجوان قرار می دهد که موفقیت، رسیدن به آن نقطه مطلوب مورد نظر والدین است و اگر چنین موفقیتی خارج از حیطه توانایی و مهارت های فردی او باشد مطمئنا سرخورده، ناامید و دلزده از تلاش می شود. چرا که خود را ناتوان می پندارد.
در رقابت سالم باید فردیت و مهارت های شخصیتی فرد مد نظر قرار گیرد . در چنین شرایطی او با خودش مقایسه می شود به طور مثال دانش آموزی که در یادگیری ریاضی فوق العاده عمل می کند تشویق می شود که در یادگیری زبان انگلیسی هم مثل ریاضی توانمند باشد. چنین فضایی آرامش کافی برای یادگیری را برای نوجوانمان فراهم می کند تا بتواند با انگیزه و تلاش بیشتر مهارت های بیشتری را بیاموزد. در چنین محیطی او تلاش خواهد کرد تا به شخصیت آرمانی خود نزدیک تر شود. او تلاش می کند تا بهترین تصویر را از خود و توانایی هایش به تصویر بکشد..
نقل از: www.hippoiran.ir
